Υποθήκαι εις εαυτόν
Μια κι ο καιρός τελειώνει κάπου, άκουσε ψυχή μου:
Λιγόστεψε τις μάταιες ώρες, κέρδισέ τα όλα.
Άφησε αυτούς που δεν έχουν αστέρι στο βάθος,
τις φωταψίες, τα τύμπανα, την τύρβη των πραγμάτων.
Τα πρόσωπά τους από σκέτο χώμα
θ' αφανιστούν σαν μούμιες όταν πάρει ο ήλιος.
Βάδιζε, βάδιζε, λοιπόν, ψηλώνοντας το μέτωπό σου.
Ξεστράτισε από τη μεριά των πεθαμένων
και κύλα με τα ζωντανά νερά,
με την κορφή σου σταθερά προσανατολισμένη
στον ήλιο που δεσπόζει των καιρών,
στον ήλιο που δεσπόζει σε όλα όσα
παρασέρνουν τα δίκαια ποτάμια:
τους μικρούς φρύνους και τις μάταιες πράξεις.
Οι αιώνες είναι παιδιά που σαρώνονται,
μην το ξεχνάς.
Εσύ, είσαι άντρας.
Από τη συλλογή Ο χρόνος και το ποτάμι (1957)
______________
Πηγές:
- Για το ποίημα: Νικηφόρος Βρεττάκος, Τα ποιήματα, τόμος Α, εκδ. Τρία φύλλα (1999)
- Για την εικόνα: εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου